I miejsce - Zuzanna Śliwa (Llyfr Annwn)

 

CHŁÓD

 

Jeżeli istniało coś, co wzbudzało w sercu Morrighan niepokój to zdecydowanie był to śnieg. Zwykły opad atmosferyczny w postaci kryształków lodu, powstających, gdy para wodna w chmurach się krystalizowała. Żadna magia... Chociaż istniały zaklęcia, które mogły go stworzyć. Coś takiego nie powinno wzbudzać u niej żadnych emocji, może co najwyżej znudzenie. Więcczemu czuła się tak nieswojo za każdym razem, gdy pierwsze płatki spadały na trawę w ogrodach Avalonu?

 

Poprawiła szal na ramionach, chcąc okryć je jak najszczelniej. Nie było jeszcze zbyt zimno,ledwo parę stopni poniżej zera, akurat tyle, aby woda nie powracała do stanu ciekłego od razu przyzetknięciu z podłożem. Pory roku w Avalonie następowały po sobie tak, jak powinny, jednakzawsze przytłumione. Malownicze, ale niekoniecznie prawdziwe. Powinny cieszyć oko, ale nie zaprzątać umysłu.

 

Ona jednak odczuwała w ciele trudny do opisania chłód, którego świadomość wżerała jej się w myśli i pozostawiała w nich trudny do opisania niepokój. Każdy Strażnik na jej miejscu użyłby po prostu odrobiny magii, aby się ogrzać, albo wrócił do świątyni. Ona jednak potrzebowała tych paru chwil samotności i roztargnienia.
Może właśnie dlatego nie czuła się komfortowo patrząc na spadające białe płatki. Były całkowitym przeciwieństwem majowego święta, gorącego ognia, z którym wiązały się jej najpiękniejsze wspomnienia. Ogień Avalonu był inny; ciepły, ale nie nigdy nie parzył.

 

 

 

Słońce prawie całkowicie zniknęło za horyzontem; Beltane zaraz miało się rozpocząć.

 

Gawain z Orkey, jeden z największych rycerzy Camelotu stał nad truchłem Zielonego Rycerza, ledwo mogąc złapać oddech po walce. Głęboka rana na szyi także nie pomagała, a teraz jak nigdy potrzebował jasnego umysłu, aby zrozumieć, po co tak właściwie była im ta walka, to całoroczne oczekiwanie. Mogli to zakończyć już dawno, przed królem i królową, pod murami Camelotu.

– Przeszedłeś test, sir Gawainie. – Odwrócił się w jednej chwili, dobywając miecza. Z pobliskiego dębu zleciał kruk czarny jak węgiel. A może zleciał nie jest najlepszym słowem, aby to opisać... Już w powietrzu bowiem zaczął przekształcać się w kobietę tak piękną i zmysłową, że trudno było choćby uwierzyć w to, że była prawdziwa.

Gawain rozpoznał twarz lady Morgaine z Kornwalii, siostry króla Arthura. To jednak musiało być tylko złudzenie. Skóra żadnej śmiertelniczki nie mogła być aż tak jasna, jak tarcza księżyca w pełni; oczy tak złociste jak u dzikiej bestii, smoka prawie, a włosy tak czarne, że wszelkie światło zdawało się w nich umierać. Nawet jej szata nie miała w sobie nic ze znanych człowiekowi materiałów. Falowała, znikała i pojawiała się na nowo jak dym.

 

– Kim jesteś?

– Znasz mnie pod imieniem Morgaine, sir. – Podeszła do niego, ignorując wyciągniętą broń, i położyła dłoń na jego ramieniu. Nic nie znaczący gest, a jednak rozpalił ogień w jego umyśle. – Ale ja wolę, abyś zwał mnie Morrighan. Jestem panią wojny i świata, który poznasz, gdy na zawsze zamkniesz oczy. A teraz... Także twoją.

– Moją panią jest lady Guinevre, żona mojego króla...

– Nie rozśmieszaj mnie – żachnęła się. – Widzisz, że to kłamliwa zdrajczyni, ty jeden naprawdę to widzisz. Dlatego zostałeś wybrany.

– Wybrany do czego?

– Do bycia moim mieczem i tarczą. – Złączyła ich usta w pocałunku. – Rycerzem Bogini.

– Tylko rycerzem...?

Uśmiechnęła się obiecująco.

 

To był czas Beltane. Bogini i śmiertelnik zostali kochankami. Człowiek, który miał być tylko narzędziem, jak Lancelot przed nim, a Mordred po nim, nagle zaczął znaczyć coś więcej. I to był poważny błąd.

Śmiertelnicy mieli rację chociaż w tym, że mniej marzeń oznaczało mniej łez.

 

 

Wyszłaś pooglądać pierwszy śnieg, pani?

– Vivian.

– To piękny widok, prawda? W Mniejszej Brytanii świętuje się to zwykle pocałunkami – uśmiechnęła się promiennie, tak jak zwykły to robić młode dziewczęta. Patrząc na nią, nikt by nie pomyślał, że stoi prze kobietą, której moc usidliła samego Merlina. – Ale tobie nie powinnam tego nawet proponować, mylę się?

– Nie. Pocałunki nie leżą w kwestii moich zainteresowań.

– Skąd wiesz? – Uniosła komicznie brew. – Pocałowałaś kogoś kiedyś?

– Dawno temu. Ale to nieważne.

– A ktoś ciebie? - Vivian drążyła temat. Morrighan była wspaniałą królową, ale jednocześnie bardzo skrytą i zamkniętą w sobie kobietą. Nie stanowiło to jednak przeszkody nie do przeskoczenia. W rozmowie z nią wystarczyło po prostu zapytać o parę ogólników, a potem zaatakować salwą pytań szczegółowych. Przy odrobinie talentu i szczęścia (mimo wszystko, była to pani Avalonu, potężna i niebezpieczna) uzyskiwało się wszystkie potrzebne informacje. Przy czym, jak zauważyła, tylko ona i Ninianne prowadziły z nią tę grę.

 

Większość Strażników zniechęcała się po pierwszej monosylabowej odpowiedzi.

– Tak. Parokrotnie... Byłam piękną kobietą – odparła bez entuzjazmu.

– Podobało ci się? – Morrighan zatrzymała się, ale nie odpowiedziała, zamiast tego wbiła wzrok w jeden punkt na horyzoncie. Vivian już to nie dziwiło, ich pani miewała takie momenty, kiedy mentalnie przebywała bardzo daleko od swojego rozmówcy. I najlepszym, co można było w tej sytuacji zrobić to poczekać, aż wróci do siebie.

 

 

 

Nie znosiła tłocznych, dusznych pomieszczeń, a za takie na pewno mogła uchodzić wielka sala Camelotu. Brak czystego powietrza zawsze wzmagał u niej irytację, a ostatnim na co miała ochotę to utrata kontroli przy tych wszystkich ludziach. Nie, żeby nie miała ochoty ich zabić, nie nadszedł po prostu właściwy czas.

 

Tylko dlatego wyszła i naprawdę była pewna, że nikt tego nie zauważył. Nie powinien był.

 

– Matko. – Lekki, piekący ból w nadgarstku i ściana, która nagle zetknęła się z jej plecami. Nic nadzwyczajnego. Kiedyś było go stać na więcej. – Szukałem cię.

– Nie ukrywałam się.

– Ukradłaś ciało królewskiej siostry – warknął. – Nie powinno cię tu być.

– Nie muszę ci się tłumaczyć z moich czynów, Galahadzie, zwany Lancelotem z Jeziora.

– Myślałem, że jestem twoim synem.

– Byłeś. – Wyglądał tak, jak gdyby przebiła mu serce mieczem. Może powinna była to zrobić.

– Ty... Czemu...? – Zamknęła oczy i odepchnęła go od siebie. Uderzył plecami o przeciwległą
ścianę.

– To było bardziej interesujące – stwierdziła, ocierając krew z jego warg. – Prawda?

– Pouczające.

 

 

 

Vivian położyła jej dłoń na ramieniu. Mimo wszystko, duchowe podróże nie powinny trwać tak długo. Nawet w przypadku Bogini w ludzkiej skórze.

– Pani?

– Nie – odpowiedziała w końcu. – Nie podobało mi się. Ani w tym pożytku, ani przyjemności.

– Widać ten, o kim myślałaś, nie miał talentu.

– Nie znałaś go. – Uśmiechnęła się z rozbawieniem. – Miał więcej talentów niż mogłabym zliczyć.

– Ale to nie znaczy, że potrafił całować. Do tego nie potrzeba wielkiej siły czy znajomości zakręć, jedynie odrobiny uczucia i delikatności.

Ścisnęła dłoń Morrighan; ta drgnęła w odpowiedzi: ludzka i słaba strona jej natury nie miałaby nic przeciwko, gdyby uścisk był dłuższy, nawet nieskończony. Mimo iż dłonie Vivian były gładkie i ciepłe; takie, które jednym króciutkim dotykiem potrafiły wzbudzić zaufanie to i tak przywodziły jej na myśl dłonie Gawaine's. Szczupłe, ale szorstkie, silne i lodowate tak jakby nie  docierała do nich krew.

– Możliwe – odparła, całą uwagę skupiając na tym, aby jej głos nie zadrżał.

– Więc sama przyznajesz, że...

– Niczego nie przyznaję. Uznałam, że to prawdopodobne, ale nie pewne. Taka jest definicja słowa „możliwe”.

Vivian przewróciła oczami, ale nie przestawała się uśmiechać. Morrighan była na swój sposób urocza, gdy próbowała przenieść naukową logikę na pojęcia abstrakcyjne. A jeszcze bardziej urocze było uświadamianie jej, krok po kroku, że na niewiele się to zda. Społeczeństwo nie działało na takich zasadach; nie potrafiłoby. Nawet przerażająca Bogini wojny powinna w końcu to zrozumieć.

– Możemy to w takim razie sprawdzić. Jest tu wystarczająco dużo mężczyzn.

– To ciało nie jest w stanie porównać doznań subiektywnych, a nawet gdyby było to tamten raz jest już zbyt zatarty, aby to miało sens. Ale to miłe z twojej strony.

– Zawsze do usług, pani.

Nagły podmuch wiatru poderwał włosy Vivian; złote jak promienie słońca. Takie same jak włosy Lancelota, pięknego i dobrego Lancelota, którego Morrighan wychowała jak własnego syna. Tylko po to, aby okazał się być największym zdrajcą ze wszystkich.

– To niebezpieczne stwierdzenie. Wiesz o tym, prawda?

– Żyję by służyć, pani. Poza tym... Jesteśmy przyjaciółkami.

– Tak – szepnęła, prawie niedosłyszalnie. – Jesteśmy.

 

 

 

Śnieg, śnieg i jeszcze więcej śniegu. Tak jakby nawet świat chciał ukryć jej nienaturalną bladość. We wszechogarniającej bieli jej twarz miała szansę na to, aby po prostu zniknąć. Sama nie miałaby nawet wiele przeciwko, gdyby cała tworząca jej ciało materia rozpłynęła się w powietrzu. Morrighan stała w ciszy nad ciałem śmiertelnika, którego kochała. W jego czarnych włosach dało się dostrzec subtelne pasma siwizny, ale wciąż był zbyt młody i silny, aby umierać. Zwłaszcza w taki sposób. Opuszczony, zapomniany, zamordowany przez swojego dawnegoprzyjaciela. Przez jej sy... Przez chłopca, którego wychowała. Którego chciała użyć jako swojego
miecza...

Cóż, tamta broń zwróciła się przeciw niej. I złamała jej drugi, piękniejszy, miecz. Oto poległ Gawain z Orkey, Rycerz Bogini, Ostrze Północy. Równie dobry i lojalny, co
zabójczy. Niebo powinno płakać i ciskać piorunami z gniewu, zamiast okrywać go białym całunem.

– Musimy ruszać, pani – Skinęła głową, owijając się szczelniej peleryną i podnosząc ciało z ziemi. Wszystko, aby Strażnik nie zauważył drżenia jej rąk. – Jesteś pewna...?

– Nie możemy cofnąć czasu. Ale był rycerzem Avalonu i powinien spocząć w Avalonie. Masz coś przeciwko?

– Oczywiście, że nie, pani. – Ruszyła w kierunku barki. – Morrighan.

– Tak? – Zatrzymała się, ale nie odwróciła. Nigdy nie wymawiał jej imienia i wolała nie zastanawiać się nad tym, dlaczego nagle zaczął.

– Pamiętaj, że mnie już niedługo też nie będzie. Nie powinniście przyzwyczajać się do śmiertelników, to niesie za sobą tylko ból. Wy i my... Nie jesteśmy przyjaciółmi. Możemy być tylko sojusznikami – jego głos był ostry niczym śmiertelna broń. – Niestety, nie tym razem. Nie opuszczę Camelotu dla Bogini śmierci..

– Wiem, Merlinie – odpowiedziała i odeszła. Nie było nic więcej do powiedzenia.